SCHORZENIA STAWU BARKOWEGO I MOŻLIWOŚCI OPERACYJNE ICH LECZENIA


Bark składa się z następujących stawów:

Stawu łopatkowo-ramiennego, stawu barkowo-obojczykowego, stawu łopatkowo-żebrowego oraz przestrzeni podbarkowej. Ponieważ staw barkowy wykazuje anatomiczną bardzo dużą ruchomość w związku z tym jego podatność na uszkodzenia jest duża. Obecnie znajomość patologii barku jest znikoma. Tymczasem w tym stawie może wystąpić cały szereg schorzeń, które mogą wymagać leczenia operacyjnego. Główne grupy tych schorzeń to:

Niestabilność stawu ramiennego

Staw ramienno-łopatkowy stanowi główny element barku i odpowiada za największy zakres ruchu i właśnie ten duży stopień swobody ruchu powoduje niestabilność wrodzoną bądź pourazową. Pourazowa niestabilność najczęściej rozwija się u młodych ludzi po zwichnięciu barku. Zwichnięcie powoduje rozerwanie ważnych struktur stabilizujących staw tzw. Kompleks więzadłowo-obrąbkowy. Klasycznie stosowane unieruchomienie po nastawieniu zwichnięcia nie gwarantuje prawidłowego wygojenia struktur stabilizujących i wówczas rozwija się nawykowa niestabilność barku powodująca notoryczne zwichnięcia w banalnych sytuacjach. Zwichnięcia te powodują niszczenie chrzęstnych powierzchni stawu, wgniecenia panewki i głowy kości ramiennej prowadząc w szybkim tempie do choroby zwyrodnieniowej stawu łopatkowo-ramiennego. Wczesne przywrócenie stosunków anatomicznych uszkodzonych struktur więzadłowo-torebkowych chroni staw przed niestabilnością i wtórnym zwyrodnieniem. Do tej pory rekonstrukcje niestabilnego barku wykonywało się w sposób tradycyjny i niefizjologiczny. Polegało to na szerokim otwarciu stawu i wszczepianiu przeszczepów kostnych, które miały uniemożliwiać ponowne zwichnięcia. Negatywne strony tego leczenia to długi pobyt w szpitalu , długotrwałe unieruchomienie i wielomiesięczna rehabilitacja, co wcale nie gwarantowało przywrócenia pełnej sprawności stawu. Obecnie światowy standard chirurgii stawu barkowego to technika artroskopowa, która umożliwia dokładne i pełne zbadanie struktur stawu oraz wykonanie niezbędnej operacji bez potrzeby dużych cięć, pozwala to na krótki pobyt w szpitalu, eliminację unieruchomienia gipsowego, minimalne szkody operacyjne , skrócenie rehabilitacji i daje nadzieję na przywrócenie pełnej sprawności

Inny typ częstych uszkodzeń to:

Uszkodzenie stożka rotatorów

W obrębie stawu barkowego dochodzi często do rozerwania ścięgna mięśnia nadgrzebieniowego wchodzącego w skład stożka rotatorów. Uszkodzenie tego ścięgna może być spowodowane urazem bezpośrednim skręceniem, jak również co często się zdarza, powoli narastającymi zmianami zwyrodnieniowymi ścięgna. Uszkodzenie tego ścięgna, powoduje ograniczenie unoszenia ramienia i duże dolegliwości bólowe co w istotny sposób ogranicza funkcję stawów. Uszkodzenie to jest bardzo często nierozpoznawane i niewłaściwie leczone co w sposób istotny utrudnia życie pacjentom dotkniętym tym schorzeniem.

Inne nierozpoznawane schorzenie barku to:

Zespół ciasnoty podbarkowej,

który powstaje wskutek zmniejszenia anatomicznej przestrzeni między głową kości ramiennej a wyrostkiem barkowym łopatki. Schorzenie to często rozwija się w przebiegu uszkodzenia stożków rotatorów i zwyrodnienia stawu barkowo-obojczykowego. Objawia się bólami barku szczególnie mocnymi i promieniującymi do ramienia i łokcia, trzeszczeniem pod wyrostkiem barkowym a w końcowym efekcie do znacznego ograniczenia ruchomości.

Wszystkie w/w schorzenia i cały szereg innych lecz nie wymienionych, mogą być leczone w naszej klinice artroskopowo, zgodnie z najnowszymi trendami światowej chirurgii artroskopowej.